Mexico, Dominicaanse Republiek, Macedonië, Finland, Spanje, Frankrijk, Turkije en Italië. Dit zijn een aantal landen die ik tot nu toe in mijn leven heb mogen bezoeken. Landen die mij trokken door hun cultuur, omgeving en hun verhalen. Er zijn nog meer dan genoeg landen die ik graag zou willen bezoeken en ik hoop ook dat ik een groot deel van dat lijstje ooit kan afstrepen. Tot nu toe waren het bijna allemaal vakanties naar de zon, vakanties waarin ik mijn kennis van de wereld wilde verbreden, vakanties waar ik iets nieuws wilde ontdekken. In al die jaren heb ik van alles gezien, maar iets wat ik nog nooit heb gedaan is wintersport. Na 21 jaar is het dan eindelijk zover: ik ga leren skiën! Althans, dat is de bedoeling...Als er iets is wat ik nog nooit gedaan heb, is dat wel skiën. Tenminste, als ik dat ene uurtje in Snowworld, waar ik na een 'crash' de skies maar snel weer uit trok, niet mee tel. Je snap het al, ik bent een echte clown als het op skiën aankomt. Een aantal jaar geleden kwam mijn zus op het idee om een middagje te gaan skiën in Snowworld. Een weekje wintersport met de familie zat er voorlopig niet in, dus dit leek mij een mooi moment om kennis te maken met deze winterse sport. Na een kort lesje van 3 kwartier waarin je de wel bekende 'pizzapunt' kreeg aangeleerd, ging ik omhoog met de skilift. Vol goede moed ging ik naar het hoogste punt. Als Italiaan moet dat pizzapuntje wel goed komen toch? Nou, ik had het beter bij het eten van pizza kunnen houden, want bij de eerste bocht ging het al mis. En daar ga ja dan: met hoge snelheid 'immer gerade aus'. Wat doe je dan? Ga je door en knal je beneden in de boarding, met een aantal slachtoffers achter je, of kies je ervoor om je te laten vallen? Ik koos voor dat laatste, wat helaas het einde van mijn skiavontuur betekende.
We zijn ondertussen weer een aantal jaar verder en nu komt dan eindelijk mijn eerste echte wintersport eraan! Met de minor Bewegingsonderwijs gaan we een week skiën in Oostenrijk. Naast de colleges die we daar krijgen, gaat het natuurlijk vooral om het skiën en het plezier met de groep. Morgen vertrekken we en ik heb er echt enorm veel zin in! Ik heb in de tussentijd niet meer op skies gestaan, dus mijn skikunsten zijn nog steeds om te huilen. Ondanks het gebrek aan skitalent ga ik toch met goede moed naar de sneeuw toe. Gelukkig heeft het thuisfront veel vertrouwen in een veilige afloop (uhum, niet dus) en heb ik zo het idee dat de weddenschappen over wanneer ik terug kom met de gipsvlucht al gestart zijn.
Terecht? We zullen het zien. Na tripjes met de ambulance zou een enkeltje gipsvlucht wel een nieuwe toevoeging aan mijn 'lijst' zijn, maar ik denk dat ik hier nog maar even mee wacht. Het schijnt dat we WiFi hebben in het hotel, dus ik ga mijn best doen om het een en ander te posten op mijn blog. Wanneer het toch op een gipsvlucht uitloopt, scheelt dat in ieder geval weer een treinreis van 12 uur!
Auf Wiedersehen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten